Door naar Baturaden

Na twee nachten Bandung gaan we nu ca. 300 kilometer door naar Baturaden. Een rit van bijna 11 uur met tussenstops. Als we de stad uitrijden komen we al snel op een weg met zeer imposante uitzichten op uitgestrekte rijstvelden. De ene keer nog mooier dan de andere. We doen dan ook regelmatig een fotostopje. Hoewel we veel in de auto zitten blijft het een enerverende reis. Vooral door de prachtige omgeving, maar ook het verkeer blijft spannend.

Waar wij bij rijstvelden aan mooie plaatjes denken is het voor de mensen hier gewoon een bron van leven. Verzin er maar eens bij dat er 238 miljoen mensen wonen die allemaal drie keer per dag rijst eten. Dat is dan dagelijks een flinke berg rijst. Je merkt ook meteen dat men best een efficiente cyclus heeft. De rijst wordt geoogst en gedorst. De bladeren die overblijven dienen als veevoer. De vliesjes van de rijst kunnen als visvoer gebruikt worden. De rijst wordt gegeten en de stengels die in de grond overblijven worden verbrand en de as kan weer worden gebruikt als schuurmiddel bij de schoonmaak. De groeicyclus van rijst is zon drie maanden van planten tot de oogst. En verder doet men dan nog aan houtbewerking, manden vlechten, leer bewerken of weet ik veel wat om iets extra's te verdienen.

Zodoende merk je ook dat men anders in het leven staat dan wij in het westen. De economie is heel lokaal en draait voor een groot deel om voedsel. Dat heeft immers iedereen iedere dag nodig. Daarna komt de rest. Je vraagt je dan ook wel af waar wij ons met onze luxeproblemen druk om maken. Tijdens de rit komen we langs een uitslaande brand. Je ziet dan dat huis en haard afbrand van mensen die al weinig hebben. De rest van het dorp staat er naar te kijken en de inschatting van Seppy is dat er dan na ongeveer twee uur een brandweer auto aan zou kunnen u heeft dan dus ook geen zin meer. Het geeft ons een raar gevoel. Je komt zo wel erg dicht bij andermans ellende.

Later bezoeken we een traditioneel dorp. Onze inschatting is dat het wel mee zal vallen met de traditionaliteit. Dat is uiteindelijk niet zo. In een prachtige vallei zien we hoe de mensen leven. Hoe ze wonen, eten verzorgen, rijst verbouwen etc. we mogen ook in de huizen kijken. Mooi om te zien.

In de avond komen we in Baturaden. Een dorpje met ca. 50.000 inwoners. Ons hotel ligt op een vulkaan. Eko en Seppy weten de weg niet meer helemaal. Ze zitten flink te kibbelen. Volgens ons vooral omdat Seppy, Eko de verkeerde kant op stuurt. Als ze dan uiteindelijk de weg vragen blijkt het inderdaad de andere kant op te zijn. Uiteindelijk komen we aan. Het hotel is gedateerd en heeft de beste tijd gehad. Omdat we nu echt in het oerwoud zitten en we buiten weet ik veel wat aan ongedierte horen halen de klamboe uit de koffer. We kunnen hem helaas nergens op hangen. Bij de receptie doen we navraag.

Even later wordt er aangeklopt en er staat een hotelmedewerker met een krant om de eventuele mug voor ons dood te slaan. Dat bedoelen we natuurlijk niet. Met handen en voeten leggen we uit wat we willen. Vervolgens duurt het heel lang. Uiteindelijk komen er twee giechelende jongemannen terug met een zelf gefabriceerd systeem van ijzerdraad en spijkers. Dat komen ze even in het plafond slaan. Helaas zijn ze allebei zo klein dat ze nooit bij het plafond komen. Dus probeer ik het zelf maar. Dat vinden ze helemaal hilarisch. Als het eenmaal klaar is komt nummer drie met een ladder. Uiteindelijk hangt het en kunnen we toch nog wat kamperen deze week.

We zitten op een berg en er is dus niks te eten in de omgeving. 's avonds zitten we met drie stellen in een enorme eetzaal. Echt sfeer heeft het niet, maar gezamelijk zien we er de humor van in. En we eten nog best lekker ook.