Malang

Na Yogja gaan we door naar Malang. Een rit van meer dan 300 kilometer. Als je bedenkt dat je vaak hooguit 60/70 km per uur rijdt en af en toe toch even stopt is het een lange rit. Er is gelukkig wel altijd reuring op de weg. Als we stil staan voor een spoorweg overgang zien we dat in de laadbak van de auto voor ons de dozen met boodschappen vlam hebben gevat. Na druk ons best te hebben gedaan om dat onder de aandacht te brengen springt er iemand uit die de dozen uit de auto gooit. Met een fles Fanta wordt alles geblust. Ze laten de spullen liggen en gaan weer de auto in. Iemand ander stapt weer zijn auto uit om de nog bruikbare spullen er uit te halen en mee te nemen. En dat allemaal terwijl er een tank auto naast staat. Ik weet niet of dit zo vaker gebeurt maar wij hadden even het gevoel aan de ramp van 8 augustus 2012 te zijn ontsnapt.

Tussendoor bezoeken we nog het paleis van de Prins van Solo. Een ander sultanaat in de regio, zei het met een andere status dan Yogja. Hier worden we rondgeleid, maar mogen we ook gezellig op de gouden bank en stoelen aanschuiven. De Prins zelf krijgen we helaas niet te zien.

In Malang raken we weer eens gezellig in het donker de weg kwijt. Eko kent de weg hier helemaal niet en Seppy een beetje, denken we. Na een paar keer een kruising opnieuw te hebben gezien komen we toch bij het hotel. Wel om 19.00 uur inmiddels. Omdat we om 7.30 zijn vertrokken hebben we het wel gehad. We eten daarom wat in het hotel. Ondertussen luisteren we lekker naar een cd met keyboard versies van oude krakers (how deep is your love, don't cry for me argentina etc.) we raden bijna alles goed, maar als we weer bij het begin beginnen is het tijd om af te taaien. We klokken de Kopi tubruk naar binnen (laatste beetje laten staan natuurlijk) en gaan naar bed.

Morgen door naar Soerabaja. Daar komen niet veel van deze rondreizen. Als ik aan Seppy vraag of ze daar de weg wel kennen glimlacht hij en zegt veelbetekenend; "we vinden het wel"!