Surabaya

Overdag beginnen we met een toertje door Malang. Bij het centrale plein valt op dat op de hoeken een moskee en twee kerken vlak bij elkaar zijn gelegen. Malang schijnt de plek te zijn waar de verschillende religies het meest tolerant naar elkaar zijn. We hebben nog even de tijd om zelf rond te wandelen. Wat opvalt is dat overal geldwisselaars pakketjes met kleine biljetten te koop aanbieden. Dat houdt verband met het aanstaande suikerfeest. De mensen gaan vanuit de grote steden terug naar hun geboortedorp en willen dan geld kunnen uitdelen aan de dorpelingen. Klein geld is echter schaars dus je moet er wel iets voor over hebben. Voor honderd biljetten van 1.000 (ca 85 eurocent) betaal je dan 150.000.

Aansluitend lunchen we nog iets bij "Toko Oen" een winkel die al sinds 1930 bestaat en nog de Nederlandsch Indische sfeer uitstraalt. Bij de koffie neem ik een kleurig gebakje. Helaas zit het spektakel meer in de kleur dan in de smaak. Niet erg sensationeel.

Daarna vertrekken we naar Surubaya. Zoals gezegd weten Seppy en Eko hier niet echt de weg. Na ongeveer twee uur rijden we de stad in en zien we de concentratie bij de heren toenemen. Seppy heeft de kaart op schoot. We bereiden ons voor op een exotische rondrit, maar dan staan we ineens al voor ons hotel. Het blijkt het meest luxueuze hotel tot nu toe en we krijgen nog een upgrade van de kamer ook.

De volgende ochtend gaan we op pad naar ereveld Kembang Kuning. Daar ligt de vader van mijn opa begraven. We stoppen onderweg 5 keer om de weg te vragen en komen in eerste instantie bij de katholieke begraafplaats terecht. Daar worden we doorverwezen. Er blijkt nog wel een aantal mensen met dezelfde achternaam te zijn. Zou dat ook familie kunnen zijn?

Bij de juiste begraafplaats aangekomen luiden we de bel. Dat heeft meteen extra nostalgie. Helaas komt er daarna wel een brommer aanrijden om de poort open te doen. Iets minder nostalgisch. Als we het terrein opkomen zie je de bekende beelden. Een enorme hoeveelheid witte kruizen. Het is een indrukwekkend beeld. Van de 24.000. Nederlandse slachtoffers die in WO II in Indonesie zijn gevallen liggen hier 5.000 begraven. We lopen even rond om een indruk op te doen. Je krijgt er een vreemd weemoedig gevoel van. Er is een speciaal deel waar alleen kinderen begraven zijn. Sommige vijftien jaar oud, maar soms zie je ook slechts een paar maanden of zelfs dagen oud.

We verlaten de begraafplaats en gaan door naar museum angatan 45, dat is gericht op de onafhankelijkheidsstrijd. We vinden het verbazingwekkend snel. Het is geen grote expositie maar het geeft ons wel een beeld van de beleving van deze mensen bij hun onafhankelijkheidsstrijd. Er is een flink aantal schilderijen van heroische gevechten. Uiteraard wordt er door de dappere afgebeelde soldaten op Nederlanders geschoten maar a la. We leren ook dat de wrok jegens Nederland minder groot is dan we zelf hadden verwacht. Nederland worstelt nog behoorlijk met het verleden, maar hier is men meer bezig met nu en de toekomst.

Na de zwaarmoedigheden besluiten we verder wat ontspanning op te zoeken bij het zwembad. Morgen kijken we nog verder in de stad. Dan dan gaan we door naar de Bromo vulkaan.