Op de top van de vulkaan....

Nadat we de voorgaande middag gerelaxed hebben bij het zwembad gaan we verder met wat sightseeing door Surabaya. We zien de voormalige Nederlandse Handelsbank, Hotel Oranje. Het monument voor de onafhankelijkheid. Dit is een stad waar in de onafhankelijkheidsstrijd flink gevochten is. Het is ook de "stad van de helden". We zien ook de "rode brug". Een brug nabij de voormalige gevangenis. Er is daar hevige strijd geweest omdat de javanen daar de gevangenis hebben proberen te bevrijden. De brug is niet spectaculair en in de voormalige gevangenis zit nu een winkelcentrum. We krijgen in ieder geval veel historie mee.

Daarna vertrekken we weer. De reis gaat nu naar de Bromo vulkaan. Een van de hoogtepunten. Met de auto beginnen we aan een beklimming tot ca 2.300 meter. Veel haarspeldbochten en daarom ben ik blij dat het enigzins donker wordt. Het koelt ook behoorlijk af. Na 35 slingerende kilometers komen we boven in het plaatsje Tosari. In het enige hotel dat er is is het een grote toestroom van toeristen die allemaal voor hetzelfde komen. De zonsopgang bij de Bromo. Kijkend naar de mensen wanen we ons op de camping beurs. Iedereen blijkt thuis een Fleece kostuum te hebben ingepakt. Het hotel bestaat uit een soort berghutjes achtig park. De kofferjongen doet een poging om mijn koffer op de schouder te nemen, maar omdat die ruim 30 kg weegt duikelt hij bijna met koffer en al achterover de berg af. Doe dat maar niet roep ik nog. Vanwege de hoogte is alles nogal klam en vochtig. We eten met de hele meute in het hotelrestaurant dat uitblinkt in matig eten en hoge prijzen. Er is verder ook niet veel in de omgeving.

Daarna vroeg naar bed want er staat ons nog iets te wachten. Om 2.30 gaat de wekker en staan we vlug op. Daarna een snelle kop thee en we vertrekken met een 4wd Jeep verder omhoog. We zitten achter in en krijgen een soort "tour of duty" gevoel. Bovenaan komen we bij een viewpoint waar we straks de zon op zullen zien komen en de vallei en de Bromo zal gaan verlichten. Het is 4.00 uur als we een plekje vinden. Het is nog niet druk en Seppy leidt ons naar de beste plek. Het is nog erg koud en het zal nog zo'n drie kwartier duren voor het begint. Het wordt langzaam drukker en we snappen wat Seppy bedoelde. Waar wij prachtig hoog bij een omheining staan zien we de mensen om ons heen krioelen op zoek naar iets van een mooie plek. En dan begint het; de lucht wordt langzaamaan donkerblauw roodachtig en voorzichtig zie je contouren van een berg ontstaan. De lucht wordt roder en rondom de berg zie je de nevel. Langzaamaan wordt het lichter en zie je de vallei en de Bromo ontstaan. En dan ineens komt de zon voorzichtig over een berg heen kijken. Verbazingwekkend snel komt hij op en voel en zie je de stralen het landschap verlichten. We staan inmiddels zo'n twee uur op hetzelfde plekje en zijn koud en wat stijf. Omdat het spektakel nu voorbij is verlaten we de stelling en gaan op zoek naar koffie om wat op te warmen. Er wordt een schep koffie in een mok gegooid en wat heet water op gegoten. Het is geen geweldige koffie, maar toch is het bovenmatig verkwikkend. We leven weer op. Omdat er ook nog een kolenkacheltje staat voelen we al snel het bloed weer door de voeten en handen stromen.

Dan is het tijd voor deel twee. We dalen af naar de vallei. Dat is nogal stijl en hobbelig want de weg ligt grotendeels in puin. Vandaar de Jeeps dus. We komen in een soort woestijnachtig landschap waar het fijne zand flink rondstuift. Vandaar de mondkapjes die Seppy al uitdeelde. Je kunt nu of lopend of je met een paard laten brengen. We besluiten te gaan lopen. Happy wandeling is een gevleugelde kreet van Seppy. Dit keer geen loze voorspelling. Terwijl het lijkt alsof we door Afghanistan lopen hebben we het ook niet koud meer. We voelen ons meer nomaden in de woestijn. Bij de voet van de vulkaan is een trap omhoog. Die is ook nogal ondergestoven. Als een soort bedevaartsganger lopen we omhoog en komen uit bij de krater van de vulkaan. Het is een grote ronde krater waarin diep van binnen een kleine hoeveelheid rook kringelt. Je kunt hem helemaal rond, maar vanwege de drukte laten we dat achterwege. We worden licht gestoord van de hoeveelheid rondwaaiend stof en de hoeveelheid mensen.

Eenmaal beneden wandelen we terug naar de auto. We zien er uit alsof we weken hebben rondgedoold en zijn verhit en hongerig. Het is inmiddels 8.30 en we hebben nog niet ontbeten. Maar eerst de hobbelweg weer op. Om 9.00 uur zijn we terug en beginnen voor de verandering met een bord nasi. Daar zijn we normaal niet zo van maar na de ontberingen lijkt het ons wel wat. We kloppen onze kleren uit en douchen het stof weg. We gaan ons zowaar weer wat mensen voelen. Omdat er nog best een rit op het programma staat zitten we om 10.15 uur weer in de auto. We beginnen met de 35 kilometer afdaling, maar voor we beneden zijn ben ik al in dromenland. Seppy en Jitske dommelen ook om de beurt weg. Om ca. 16.00 uur arriveren we te Kalibaru. De laatste halte op Java. We doen nog een kleine excursie naar een nabije plantage. Er wordt koffie verbouwd (weliswaar de minder smakelijke Robusta boon) en er zijn veel palmbomen. We doen weer een rondje planten en bomen en komen cacao, vanille, papaya, sereh, koffie, kaneel tegen. De beheerder maakt hier zelf klappersuiker en laat ons proeven. Hij klimt ook even in de boom voor ons. Hij laat ons nectar van de bloem proeven. Vervolgens hakt hij een jonge cocosnoot open waar we van mogen drinken en de verse cocos kunnen proeven. In Nederland een droge hap, maar dit heeft meer de structuur van meloen en is best smakelijk. Vervolgens kopen we voor weinig een voorraadje vanille stokjes waar we thuis een vermogen voor betalen.

We zijn nu wel aan een goede nachtrust toe. We zijn echter in het meest exotische hotel terecht gekomen. Het toilet en de douche is in een soort buitentuintje. In de hotelkamer hobbelen drie a vier hagedisjes rond. We hebben ons wel laten vertellen dat ze geen kwaad kunnen en juist muggen voor je opeten, helemaal gerust zijn we er niet op. Helemaal als we iets in de vuilnisbak horen woelen. Als ik ga kijken springt eriets een halve meter de lucht in en verdwijnt achter de kast. Ik spring dan ook een halve meter de lucht in. Ietwat ongerust vallen we uiteindelijk toch in een diepe slaap.